16 januari 2025
Voetsporen van mijn opa
1955
Het is 70 jaar geleden dat mijn opa zijn bedrijf bij de kamer van koophandel liet registreren.
"Begrafenisonderneming W. Scholtus"
Dit was voor hem een logische stap, als timmerman maakte hij al sinds 1947 grafkisten.
Opa was dan ook veel in zijn werkplaats aan huis te vinden wat met een gezin van vijf kinderen vast niet altijd makkelijk was. De Scholtus kinderen kregen met de paplepel ingegeven, klaar staan voor anderen in nood. En daar moet nou eenmaal soms wat voor wijken.
2024
Afgelopen jaar mocht ik mijn handtekening zetten en mag ik mezelf vennoot noemen bij Scholtus uitvaartzorg.
Waar ik mij in gedachten voornam gewoon even een handtekening te zetten, fluisterde mijn gevoel heel iets anders toe.
Tijdens de rit in de auto, voelde ik hoe bijzonder dit moment was. Mijn opa had ooit een droom, realiseerde zijn ideeën, drukte een stempel op zijn werkwijze en stond altijd klaar voor anderen.
Vandaag de dag, is het de derde generatie die zijn droom voorzet.
Ik als zijn kleindochter ook met een droom, 'Een klein beetje verschil maken in het leven van anderen' ook ik wil een stempel achterlaten.
Verschil maken
In de tijd van mijn opa was het ondenkbaar dat een vrouw de rol van uitvaartleider op zich nam, dit bleef zelfs tot zeker medio jaren 80. Dat is een mooie gedachte toen werd ik geboren.
Anno nu is het wel anders en zijn de dames goed vertegenwoordigd in de branche.
Ik stel mezelf wel eens de vraag; Wat zou opa ervan vinden? Zijn kleindochter als uitvaartleider.
Toch vermoed ik, dat hij trots zal zijn.
Het zit hem in de kleine dingen, aandacht voor de details die er echt toe doen.
Aandacht voor elkaar.
DNA
Persoonlijk ben ik erg dankbaar dat ik dit intense beroep met mijn broer uitoefenen kan, op sommige momenten is mankracht erg nodig.
Ook koester ik de band die we hebben, we kennen elkaar door en door en kunnen altijd ventileren bij elkaar. Beide hebben we onze eigen kwaliteiten waardoor we elkaar feilloos aanvullen.
Door DNA eeuwig verbonden.
Wijze lessen
Mijn opa heb ik zelf nooit mogen ontmoeten, hij was al overleden voordat ik werd geboren.
Juist om die reden voel ik misschien wel die verbondenheid, de ongrijpbare herinneringen aan mijn opa.
Alle wijze lessen die leer ik van mijn vader, de lessen die hij van zijn vader heeft geleerd.
Dus zo gaan de Scholtus voetstappen door en maakt zijn droom deel uit van mijn droom.
Dagelijks besef ik me hoe bijzonder het is om zijn voetsporen te mogen voortzetten.
En daarmee een klein beetje verschil kan maken in het leven van anderen.
Door naar een 100-jarig jubileum en wie weet mag ik dan het stokje overgaan dragen aan mijn kinderen.
