10 mei 2024
Een bijzondere laatste rit
Een prachtige lenteochtend. De zonnestralen weven zich als gouden linten door de ramen van het Uitvaarthuis van Scholtus. De geur van versgebakken appeltaart leidt ons naar de familietafel.
De koffie staat klaar. Het Uitvaarthuis van Scholtus fleurt op. Voormalig directeur en ondernemer Hans de Man heeft een afspraak met Annemarieke Scholtus, derde generatie uitvaartbegeleider. Samen praten ze over het afscheid van een goede vriend van Hans. En het verhaal van een bijzondere laatste rit.
‘Appeltaart, zelf gebakken?,' grapt Hans. Het ijs is gebroken. Annemarieke zorgt voor de slagroom op een groot stuk appeltaart. In het Uitvaarthuis van Scholtus hangt een knusse sfeer. Je parkeert de auto op het eigen terrein van Scholtus. Een paar tellen later stap je binnen in de huiselijk ingericht ruimte. ‘We hebben ons best gedaan, Hans. Ik ben benieuwd wat je ervan vindt.’ Hans drinkt zijn koffie snel op om het beginnen aan een royaal stuk appeltaart.
Hans: ’Waarom rijden we niet met jouw eigen vertrouwde bus naar het crematorium? Mijn maatje wist niet dat dat kon.’ Een poosje geleden was het moment: die laatste rit. Samen richting zijn afscheid.
Vriendschap
Ze konden hun verhaal bij elkaar kwijt. Door de diepe gesprekken is een hechte vriendschap verrezen. Hans: ‘Elkaar naar de mond praten deden we niet aan: dat is juist onderdeel van onze vriendschap.’
Onderweg in de bus van zijn maatje hebben ze samen lang gelachen. Er werd ook vaak gesproken over het leven. En ook over de dood. ‘Ik ben vaak met hem meegereden in de bus. Dan ontstaan de gesprekken vanzelf.’ Hans vervolgt: ‘De laatste gesprekken gingen over de dood. Ja, dat komt wel even binnen.’
Symbolische rit
In Nederland bepaal je grotendeels zelf hoe je vervoerd wordt naar een begraafplaats of crematorium. De laatste rit symboliseert daarom hun vriendschap. ‘Het voelt heel beschermend om in zijn eigen vertrouwde bus te rijden. Weinig mensen wisten ervan, precies zoals hij het wilde.’ Het eigen vervoer past bij de aansluitende dienst. Vrienden en familieleden proosten op het leven en halen herinneringen op. ‘Dank je wel maatje, succes. We zien elkaar weer.’
Doen wat je blij maakt
We doen als mensen het liefste waar we goed in zijn en zaken die ons gelukkig maken. Want het kan zomaar eens voorbij zijn. ‘Ik heb zo’n 35 jaar geleden mijn opa, oma en vader verloren binnen 5 maanden tijd. En ik heb ook veel ellende gezien bij families en collega’s. Mensen die uit het leven zijn gerukt.’ Hans heeft als oud-directeur een oogje voor dingen verbeteren. ‘Ik heb veel uitvaarten meegemaakt. Er kan tegenwoordig zoveel. Ik denk alleen dat veel mensen niet weten wat er tegenwoordig allemaal mogelijk is. Juist bij je eigen uitvaart.’ Hans’ opa werd trouwens 93 jaar. Gekscherend zegt hij daarom altijd dat hij net zo oud wordt. ‘Nergens op gebaseerd, maar zo blijf ik positief. En zo voel ik mij ook.’
Voor als ik er niet meer ben
Er kan tegenwoordig veel meer dan 35 jaar geleden om aan alle wensen rondom afscheid en rouw te voldoen. Om zo nabestaanden genoegdoening te geven. En een wilsbeschikking? ‘Als je vol in het leven staat, dan heb je het niet snel over de tijd dat het minder wordt. Juist daarom heb ik het een en ander vastgelegd. Want ooit word ik 93 jaar. En dan is het mijn tijd’ sluit Hans af.
Hans de Man
